Lądowanie awaryjne, czyli samolotowe zwierzenia

Zawsze mocno przeżywam wszystkie katastrofy lotnicze. Tę najnowszą szczególnie. Powody są następujące. Raz w życiu przeżyłam awaryjne lądowanie samolotu, raz leciałam ryzykowną maszyną, a ostatnio miałam okazję oglądać z góry bezkres Atlantyku.

Lubię latać samolotami. Dwa lata temu, będąc pasażerką Lufthansy, przeżyłam lądowanie awaryjne. Wracałam z Gruzji przez Niemcy do Polski. Po godzinie lotu z Monachium do Warszawy, musieliśmy lądować w … Monachium.

Wiem co czują i jak zachowują się pasażerowie, gdy pilot zdąży ich uprzedzić o awarii samolotu. Wiem jak się zachowują w momencie podchodzenia do lądowania. Najpierw instynktownie spoglądają przez okna w kierunku Ziemi, chcąc stwierdzić jak jest wysoko. I choć nie ma to kompletnie żadnego znaczenia „ratunkowego” (turecki samolot rozbił się niedawno nad lotniskiem), jest taki odruch. Pasażerowie obserwują też personel pokładowy, zadają raczej spokojnie proste pytania: kiedy wyladujemy, jak, gdzie, co się dzieje.

Pamiętam, że słowa pilota samolotu Lufthansy informujące, że wracamy na lotnisko w Niemczech, nie wywołały paniki na pokładzie. Większość słuchając ich pasażerów dopijała wtedy jakieś napoje. Wielu nie rozumiało obcojezycznego komunikatu. Wyraźnie zdenerwowane były za to stewardesy, choć nie powinny. W biegu zbierały naczynia. W ostatniej fazie lotu zniknęły. Było cicho. Ludzie wymieniali się beznadziejnymi spojrzeniami. Ktoś za mną zauważył po cichu, że samolot zmienił jakiś czas temu kierunek lotu (zwrócił) i że spuszczał paliwo. Żadnych niepokojących odgłosów żadnego z czterech silników nie było słychać.

Nigdy nie zapomnę reakcji siedzącego obok kolegi. Marcin wbił paznokcie w ręce moje i naszej wspólnej koleżanki, i szeptem zapytał: Dlaczego ja? Miał powód. Dwa tygodnie wcześniej leciał z Biszkeku do Moskwy, i w nowym boeingu zapalił się jeden z silników. Też lądowali awaryjnie.

Na ziemi

Nasz lot zakończył się szczęśliwie, na płycie monachijskiego lotniska, w szpalerze straży pożarnych i karetek pogotowia. Już na ziemi, przez kwadrans nikt jednak nie miał na tyle sił, aby opuścić pokład samolotu. W pogotowiu byli lekarze. Gdy już wyszliśmy z maszyny, każdy chciał jak najszybciej skontaktować się z bliskimi czekającymi na przylot na lotnisku w Warszawie.  Mnie się to udało za czwartym razem, bo emocje ściskały gardło i kompletnie nie była w stanie mówić. Niektórzy ludzie płakali, inni wkładali w usta po dwa papierosy. Marcin usiadł pod ścianą i oświadczył, że samolotem dalej nie poleci.  Po trzech godzinach dał się przekonać. Niemcy zaprosii nas na obiad i ciś mocniejszego, przebukowano nam bilety i ponownie wzbiliśmy się w niebo.

Gdy słucham doniesień o poszukiwaniach airbusa, wyobrażam sobie miejsce upadku samolotu do wody. Atlantyk. W tym roku po raz pierwszy w życiu leciałam blisko dwie godziny nad Oceanem Atlantyckim. Mam wrażenie, że poczucie ludzkiej słabości i nicości w maszynie lecącej nad wielką wodą jest silniejsze od naturalnego strachu w sytuacji, gdy samolot porusza nad lądem. Także dotarcie do szczątków maszyny i zorganizowanie akcji ratunkowej trwa bardzo długo. Ale samoloty rozbijają się też na lotniskach….

A ludzie jak latali, tak latać będą.

Ekstremalnie

Sama zaryzykowałam w marcu lot nad górami Tien-Szan  samolotem kirgiskim, który ze względu na stan techniczny nigdy nie zostałby dopuszczony do ruchu w Europie. Naczytałam się wcześniej o tych azjatyckich liniach podróżach wiele. Skóra cierpła mi ze strachu, ale wsiadłam. Z przerażeniem zauważyłam, że na pokładzie prawie wszyscy bezkarnie rozmawiali przez komórki. W nowoczesnych samolotach to zakazane, ze względu na możliwość zakłócania urządzeń pokładowych. W powrotnej drodze sama skorzystałam z tego przyzwolenia i wykonałam telefon do domu z nad Tien-Szanu. Wiedziałam też, że Antonowy24, pilotowane są przez bardzo doświadczonych radzieckich pilotów, którzy mają wylatane po kilka tysięcy godzin w powietrzu, m.in.. w Afganistanie. I że komórki są dla bezpieczeństwa lotu w takich maszynach bez znaczenia, bo i tak wszystko jest w rękach pilota. Najlepsi z nich w razie awarii mogą podobno posadzić maszynę na szczycie góry. To dodaje odwagi.

Ta moja podróż w Azji (w dwie strony), zakończyła się szczęśliwie. Widoków z góry nie zapomnę nigdy. Bajka. A piloci są tam rzeczywiście mistrzami. Do samolotu wsiadają tuż przed startem, pierwsi też z niego wysiadają. Gdy po lądowaniu przechodzą przez pokład, siedzący wciąż pasażerowie dziękują im za szczęśliwy lot gromkim: „spasiba”. To taki lokalny obyczaj odróżniających ludzi Wschodu np. od polskich pasażerów linii czarterowych, którzy biją brawo, gdy samolot pomyślnie wystartuje lub gdy pilot szczęśliwie posadzi go na ziemi.

Czy ktoś z państwa miał podobne przygody w powietrzu? Co czujecie słysząc o lotniczych katastrofach?